Doorstuur Brieven 2023
|
Brief maakster: Ieke Sweers
Brief thema: Mens durf te leven! Soms vergeet ik een beetje te leven. Sta ik te vast met mijn benen op de grond, lekker die benen op slot. Want eigenlijk ben ik nogal wiebelig, maar met die benen op slot val je dus ook niet om. Het gaat over mijn verlangen voluit te durven leven, niet zo bang te zijn en te doen. Gebrek aan onbedachtzame wiebelogen / Borrelt en bruist tegen alle kanten op / Schijt aan de ander of toch aan mezelf / Mijn denken zo groot. Weifelend / Rechts onder, onder erlangs en daar dan weer doorheen / Mens durf te leven / want dat gun ik je zo En al lezende kijk ik opeens heel anders naar mijn eigen brief. Dat die knieën bij wel meer mensen soms op slot schieten, dat durven te ademen soms al meer dan genoeg is. Door Marie-Louise kwam het besef dat wiebelbenen erbij horen, dat je ze vast kan zetten of dat je met het wiebelen je eigen voorwaarden kan creëren: “Falling apart or falling into place”. Dat we van spinnen nog heel wat kunnen leren, ze vertrouwen op waar de luchtstromen ze brengen, liet Irene zien in haar prachtige diorama. Het raakte mij diep. Nicole gaat als een oranje draad over de hele wereld, en neemt zo het leven in zich op. Tegenover de wiebelbenen kwam de wiebeltenenbrief van Marieke. Een brief vol met herkenbaarheid. Over een hoofd wat soms niet meewerkt, zoveel baat hebben aan een klein leven en soms zo terug verlangen naar die grootse tijden. Over spelen, als een antropoloog in het leven staan en meubelstuk meditatie. En vooral over de grootsheid in al het klein. Hoe Heleen een groot deel van haar leven leefde in tellen van acht, dansend en vallend. Hoe echt durven te vallen tot ongedwongen plezier kan komen. "Wees niet doorzichtig, of in elk geval niet te lang.”, typte Esther op het doorschijnende kalkpapier. Iets wat ik altijd bij me zal dragen. En Lieke die mij liet voelen dat bij vol leven, bij die grote hoogtes waar ik soms zo naar verlang, ook de dieptes komen en dat dat oké is. Op naar het volgende avontuur. En opeens blijk ik dat leven eigenlijk toch best goed onder de knie te hebben, met mijn wiebelbenen. Wat heb ik mij dit Zusterhood jaar springlevend gevoeld door weer volop in het maken en verbinding te staan. Met mijn benen heel hoog van de grond. |
Bekijk meer foto's uit deze brief
|
|
Brief maakster: Marieke Verlangen
Brief thema: Mensfocus moeheid Marieke: Mijn blik verruimen naar andere manieren van leven, geeft me hoop. Kijkend naar merels of de korstmossen op een lantaarnpaal. Niets heeft een bijrol. Ookal denkt Homo Sapiens gecast te zijn voor de grote hoofdrol en al het andere op aarde slechts tekst-loze B-acteurs. Maar ál het leven heeft een hoofdrol en is onlosmakelijk met elkaar verbonden.. Alles werkt samen. Leven = meezingen in een grandioze symfonie. Ik doe dat in de tuin. Daar leer ik meezingen met het bodemleven, de vogels in de lucht en de zaden in de wind. Daar her-inner ik mij dat ik niet alleen een beroep of consument ben, maar deel van een groter levende geheel, ecologie. Waar ik zorg voor wil dragen en liefde voor voel tot in mijn tenen. Ik wil een mens zijn dat meezingt. Met zakken vol zaadjes en een lied dat 'Wij leeeeeeeeeeven heet'. Lieke zingt met me mee, schrijft ze terwijl ze door de stromende regen danst, zand onder haar nagels uithaalt, een wereld van poëzie en liefde ontdekt in observaties.. Ze stuurt een pakket vol mooie zinnen. Wat is zij toch een woordkunstenaar. Marie Louise maakte een wonderwerkje van papier waar de mens eens niet de hoofdrol krijgt, maar de moskikker, de wandelende tak, varens en lelietjes van dalen, mychelium en de sterren in de nacht. Echt een kunstwerk om op te hangen en te koesteren. Esther schreef een gedicht waarvan ik dacht: welk gróót dichter heeft dit geschreven? Ik draaide de kaart en zag haar eigen naam. Esther heeft het talent om haar liefde voor de natuurlijke wereld tastbaar dichtbij te brengen in blozende woorden en handgeschept tuin-papier. Ik voelde me zo gezien en begrepen, wij zijn uit hetzelfde hout gesneden. En liefste Irene, zij maakte ook een boekje zo dicht bij mijn hart. Post krijgen van Irene is altijd weer een groot cadeau. Zij is de ultieme 'recycle iedere soort papier tot kunst' koningin én kan onwaarschijnlijk mooi schilderen. Ze schilderde 2 boekjes met een macro epos over een mini held uit de 'onzichtbare wereld' der tapijtkevers. Ieke verraste mij dit jaar meerdere malen en borduurde voor mij, als een monnik, de straten van Londen over een zwart witte jungle. Een werk waar je met je vingers overheen wilt, wat bewondering en ontroering oproept vooral ook in combinatie met de tekst die ze schrijft. Nicole borduurde in haar herkenbare fluor oranje garen een boekje waarvan ik iedere bladzijde wel zou willen zoenen. Ze borduurde een liefdeslied voor de wereld, voor het leven in al haar wonderlijke pracht. Om in te lijsten zo mooi. Heleen stuurde iets wat zo origineel is dat mijn hart een sprongetje en een buiging maakte. Zij waagde zich als schrijfster aan een filmscript. Het voelde echt als een film die voor mij geschreven is en die ik samen zou willen vatten in één perfecte woordspeling: compost-hoop. Ze voegde ook nog eens de reset-knop uit haar film toe! En die knop hangt binnenkort aan mijn muur te glitteren. Wat een prachtig post jaar was dit. |
Bekijk meer foto's uit deze brief
|
|
Brief maakster: Maartje van der Kruijs
Brief thema: Ode aan de fiets Maartje: Al jarenlang zit ik bijna elke dag van de week op mijn fiets. Naar mijn werk of atelier, een half uur heen en een half uur terug. Dwars door alle seizoenen, dag of nacht en bij regen in een regenjas. Ik kan met de auto gaan, en reis graag met de trein, maar reizen per fiets heeft altijd mijn voorkeur. Mijn trouwe tweewieler brengt me overal naar toe. Ik ben gehecht aan mijn fiets en ook de andere fietsen die ik ooit had zal ik niet vergeten. Daarom: Een Ode aan de fiets! Van de week kreeg ik een mooi pakket terug, vol met fietsliefde. Het uitpakken ervan toverde een brede glimlach op mijn gezicht. Zuster Rosanne blijkt net als mij een echte liefhebber, zij heeft zelfs drie fietsen. Ze schrijft heel treffend: “Op mijn 18de haalde ik mijn rijbewijs, voor mijn 19de verjaardag vroeg ik een nieuwe fiets.” Ook Sarah's fietsen hebben een bijzonder plekje in haar hart. In een mooi boekje beschrijft ze met aanstekelijk enthousiasme haar hele fietsgeschiedenis. Van de eerste driewieler, naar de meisjes fiets, de vele kilometers tussen school en huis, tot de fiets met plaats voor een kinderzitje en de oude trouwe racefiets die ik van haar ken. Van Nathalie een mooi gedicht en een tekening in zachte tinten, de fiets was altijd aan haar zijde. In de brief van Nicoline gaat het vooral om de beleving onderweg. Ze maakt het fietsen door de stromende regen minder erg voor haarzelf door er in haar hoofd filmmuziek onder te zetten. Een klein briefje met veel inhoud van Karlijn. Ze citeert een voor haar belangrijk gedicht: “Fiets” van Bart Moeyaert, een gedicht met een levensles, want om zelf te leren fietsen moet je je angsten loslaten. Marjelle maakte een uitgebreid collage boekje propvol bonte fietsassociaties. Veel beeld en tussendoor stukjes tekst, van oude ansichten tot verkeersborden. En herinneringen van langs de weg, want haar vader is gek op wielrennen. En tot slot Zuster Sanne met ook een citaat: “Life is like riding a bicycle. To keep your balance you must keep moving” – Albert Einstein Het is prachtig om te zien hoe ieders leven op een of andere manier met fietsen verbonden is. Dank zusters voor dit inspirerende fietsrondje! |
Bekijk meer foto's uit deze brief |
|
Brief maakster: Heleen Janssens
Brief thema: Woorden voor de wind – een themabrief over verdriet en rouw Rouw en verdriet, daar ging mijn themabrief van dit jaar over. Ik schreef mijn zusters over de Kaze No Denwa, de Telefoon van de Wind, een witte telefooncel die staat in Otsuchi, Japan. Het is een plek om verdrietig te kunnen zijn, om te kunnen rouwen. Hier kun je naartoe als je wil spreken met een lost loved one, iemand om wie je gaf maar die niet meer in je leven is. Hier kun je nog even contact maken, weer even verbinding voelen. Zeggen wat je gezegd had willen hebben, of terugkomen op wat je hebt gezegd. Nogmaals afscheid nemen. Of simpelweg luisteren. In die telefooncel staat een ouderwets telefoontoestel, zo eentje met een draaischrijf. Maar het toestel binnenin is echter nergens op aangesloten. Wanneer je de hoorn oppakt en een nummer draait, hoor je niets anders dan het ruisen van de wind. In mijn brief vertelde ik ook over mijn verdriet en van wat en wie ik de afgelopen jaren afscheid heb moeten nemen. En over waar ik naar verlang als ik verdriet heb. Dan wil ik geen goedbedoelde adviezen of zachte woorden, maar stilte en alleen zijn. En dat is best moeilijk in een wereld die lijkt te draaien om doorgaan en vergeten. Ik stelde mijn zusters ook een aantal vragen. Of ze openlijk verdrietig kunnen zijn bijvoorbeeld. Waaraan zij merken dat ze verdrietig zijn. Hoe verdriet en rouw er voor hen uitzien. En hoe ze omgaan met het verdriet van anderen. Afgelopen zondag mocht ik mijn brief met alle aanvullingen in ontvangst nemen. De dag erna heb ik ze allemaal in alle rust bekeken. Heel mooi, heel kwetsbaar en heel persoonlijk, dat vat het goed samen. Marieke, Marie-Louise, Irene, Esther, Lieke, Nicole, Ieke en ik: we dragen allemaal ons eigen verdriet met ons mee. En allemaal geven we daar op onze eigen manier vorm aan, en proberen we daar op onze eigen manier ruimte voor te maken. Of soms juist liever niet. Ik merk dat mijn eigen vragen mij ook weer aan het denken zetten, dus misschien dat ik er later, in de kerstvakantie, nog verder over ga schrijven. Ik heb twee weken vrij en dus ruimte en stilte en tijd om na te denken. Dan bouw ik mijn eigen witte telefooncel en trek me daarin terug. |
Bekijk meer foto's uit deze brief
|
|
Brief maakster: Irene Berra
Brief thema: Landschap persoonlijkheid Irene: Beïnvloeden aspecten van de fysische ecologie de persoonlijkheid van mensen? Of neigen mensen naar omgevingen die het best bij hun persoonlijkheid passen? Dit jaar vroeg ik de zusters in mijn cirkel om zichzelf voor te stellen als een geheim eiland, een hoge berg, een kaneelvallei, een gladde woestijn of een oud bos. Elke zus had 4 pagina's van een leeg concertina boekje om in te vullen. Eerst moesten ze hun eigen landschap schilderen, en alleen daarna eventueel tekenen, naaien of schrijven. Het vulkaaneiland van Esther met al die ‘onverwachte bloemen’; de Karoo halfwoestijn van Lieke, die gelukkig is met een klein korreltje zand; de rustige kampeerscène van Nicole; de paddenstoelen en rivier van Ieke; de strakke lijnen boven Heleens duinen; de vloeiende, opslokkende vegetatie van Marieke; het groene oerbos van Marie-Louise: om ze allemaal samen te zien maakt me ontzettend blij. Een jaar lang heb ik voor dit boekje een afgedankte doos bonbons bewaard – zonder de bonbons. Pas na het genieten van alle bijdragen wist ik welk soort collectief landschap te schilderen op de schatkist. Ik zal deze weer openen elke keer ik omhuld wil zijn door meestal introverte, vrouwelijke kunstenaars die mijn intense band met de aarde delen. |
Bekijk meer foto's uit deze brief
|
|
Briefmaaktster: Manon Ster
Brief thema: KINTSUGI "De gouden verbinding" Mijn thema lag letterlijk en figuurlijk al in mijn handen. Half december brak ik mijn hand. Ik voelde me als een bordje van porselein dat in scherven viel; GEBROKEN. Ik moest iets gaan doen met mijn gebroken hand; het volledig onthand zijn, de on-handigheid, de kwetsbaarheid, de afhankelijkheid, het genezingsproces. Ik vond dat het tijd was om de stukken bij elkaar te rapen en aan elkaar te lijmen... "Scherven brengen geluk* In Japan herstellen ze breuken met goudlijm waardoor je precies de lijn van de breuk ziet. KINTSUGI: de gouden verbinding. Je kunt een breuk koesteren en zelfs vieren. Deze prachtige manier van verbinden wilde ik dolgraag delen binnen onze eigen cirkel van verbinding. Het werd een "ode aan mijn rechterhand". Het bracht me inzichten, veerkracht, optimisme en geluk. Zoals ze in Japan mooi verwoorden: Bekijk en verzorg je wonden. Zet je breuklijnen om in krachtlijnen en verander de scherven van je leven in vreugdekreten. Mijn brief werd gelezen door 7 bijzondere vrouwen, die me stuk voor stuk persoonlijke woorden en prachtige kunstwerkjes teruggaven. De eerste twee brieven raakten me zo ontzettend diep en er was zoveel tijd, aandacht en compassie in gestopt.. Ik was ontroerd, wat een enorme hoeveelheid liefde, vertrouwen en persoonlijke ervaringen plopten er uit de enveloppen. Alleen maar herkenning & verwondering. Mooi om te zien hoe elke zuster op haar eigen authentieke creatieve manier interpretatie geeft op dit thema. Floortje schreef over kwetsbaarheid en kracht, het waren woorden die binnenkwamen. Ze maakte voor mij een prachtig groot kussen voor "troost en tijd". Ik kan niet wachten om het te gaan vullen en er heerlijk tegenaan te leunen. Toen het werk van Nynke kwam vielen de gaten op de foto me meteen op, dit kwam echt binnen, omdat het zo herkenbaar voelt. Wat begint als een klein gaatje groeit uit tot een groot gat als je er niet voor zorgt. Haar brief was persoonlijk, intens, dichtbij en leerzaam. Je kon meteen zien dat ze veel tijd en aandacht heeft gestopt in dit werk, ben ook ontzettend blij met het "stukje geluk" wat ze voor iedere zuster maakte. De brief van Marlinda was toepasselijk verpakt in Delfts Blauw papier met tegeltjes erop, ze schreef dat mijn schrijven haar rillingen gaf op een warme lentedag. Heel bijzonder hoe ze dit verwoordt, we hebben allemaal zo onze worstelingen, dat we onze kwetsbaarheid delen met elkaar doet wat met mij ... Ze plaatste haar gevoel in twee blauwe schilderijtjes, met troostend gedichtje, heel mooi. Het authentieke tekenwerk van Anna herkende ik meteen.Haar eigen creatieve unieke stijl, verdeelde ze in stukken, omringd door goud. Daarbij een toegespitst gedicht: Ik leerde dat mijn hart gemaakt is van goud, ik pak het spinnewiel, en maak een gouden draad, om mijn scherven te omarmen. Diep onder de indruk was ik ook van het fijne uitklapboekje dat Ingrid voor me maakte. Met fijn goud draad, zachte beelden, troostende woorden en bloemetjes uit haar tuin die verwijzen naar de schoonheid van kwetsbaarheid. Ze brengt me een bijzonder mooi passend gedicht van LaoZi :We lijmen scherven tot 1, maar het goud in de naden zorgt voor verbinding. We werken met dat wat is, maar wat niet is, gebruiken we. Monique maakte een kleurrijke collage en het viel me meteen op dat ze van de scherven die ik mee gestuurd had, een paraplu had gemaakt om onder te schuilen. Haar brief ontroerde me, ze deelde persoonlijke dingen die me raakten. Vorig jaar had ze zelf het thema GOUD, in lijn met mijn thema ziet ze nu de vooruitgang van de afgelopen twee jaar. Dit vond ik heel fijn om te lezen. Ilse heeft afscheid van haar kat moeten nemen. Dit was haar "Hatshi". Ze besloot dit grote verlies juist niet in stukken te scheuren en dan met goud weer te verbinden. Ze koos voor een andere verbinding; vijf exemplaren in verschillende kleuren en materialen die symbool staan voor de vijf katten in haar leven. Ik bewonder haar krachtige manier van eenvoud. Wat een bijzonder mooi jaar! Dat we binnen deze cirkel van vertrouwen zoveel persoonlijke verhalen vol pijn en verdriet maar vooral ook vol veerkracht, inspiratie en optimisme met elkaar kunnen delen, maakt me intens gelukkig, bijzonder waardevol. Dank lieve Marieke, voor deze prachtige "gouden" mogelijkheid tot verbinding. |
Bekijk meer foto's uit deze brief
|
|
Brief maakster: Sarah Linde
Brief thema: ‘Unfold your own myth’ Sarah: Een zinnetje dat ik eind 2021 vond op een yogi thee labeltje. Deze zin maakte mij even heel duidelijk dat ik me mag richten op mijn eigen unieke en authentieke manier van leven. Ik was op dat moment vooral aan het rondkijken en lezen over anderen die hun eigen mythen leefden. En daardoor werd ik zelf afwachtend en enigszins teleurgesteld over mijzelf. In 2022 nam ik deze zin met me mee. Het was een fantastisch jaar en ik voelde me echt helemaal mezelf, blij met alles wat ik in dat jaar heb gedaan, gemaakt, ervaren, gevoeld en ontwikkeld. Ik vond het fijn om deze zin door te geven aan de zusters van Zusterhood aan het begin van 2023, ik was nieuwsgierig wat zij erbij zouden voelen, denken en ervaren. En ondertussen was het voor mij een kleine reminder, om dit bij mezelf wakker te houden. ‘Unfold your own myth’ is een stukje tekst uit een gedicht van de Perzische Mohamed Jalal ad-Din Balkhi Rumi, een soefi-mysticus. Ik heb aan het begin van deze zusterhood ronde gelezen over het leven en werk van deze man en zijn poëziebundel in huis gehaald om zo nu en dan iets uit te lezen. Toen ik de post terugkreeg en ging bekijken, was ik een en al bewondering, wat een mooie dingen werden er gemaakt en geschreven. En hoe fijn dat dit zinnetje meerdere zusters uitdaagt, om hun eigen authentiek zelf te omarmen en ervoor te gaan op de manier, die alleen bij hen past. Ik ben dus niet de enige die soms te veel bezig is met hoe andere allemaal zo fantastisch authentiek zijn te zijn. De openhartigheid van Marjelle en Karlijn trof me en ik herkende veel in de woorden die zij schreven. Het prachtige iconische zelfportret van Marij sprong meteen in het oog, meteen BAM “wees jezelf !! blijf bij jezelf!!”. Het portret is gemaakt met diverse materialen en het is zo’n stralend geheel en gemaakt met blijheid over het zelf. Het hele kleine in zachtblauw gewikkelde pakketje van Maartje, maakte me nieuwsgierig en raakte me in haar verfijnd- en zachtheid. Toen ik het open maakte vond ik een ieniemienie Leporello met een heel eenvoudig doch supersterk beeldverhaal. Echt WAUW!!! Er zat nog een Leporello in van Nicoline, zij had een prachtig verhaal geschreven over een gouden ei en een meisje. Dat raakte me zo diep, ook in mijn meisjes zijn, ondanks dat ik nu al 42 ben. Het haakte direct aan op een beeldverhaal over ‘het ei van dromen en verlangen’, dat ik zelf ooit tekende op de kunstacademie. En daarnaast is het mijn eigen verhaal waar ik keer op keer opnieuw tegenaanloop. Ik bedenk/creëer ieder keer zelf een obstakel waardoor ik steeds niet helemaal doe wat ik eigenlijk volledig helemaal zou willen zijn en doen. Dank Nicoline, voor dit prachtige verhaal en haar boodschap. Ik besef me hoe het belangrijk het is, dit soort zaken met mensen te delen, of dat nu via een Zusterhood brief is of op een andere manier, je wordt er samen wijzer van en de wereld een beetje mooier. |
Bekijk meer foto's uit deze brief
|
|
Brief maakster: Nathalie Bonte
Brief thema: Licht Nathalie: Voor dit Zusterhood jaar heb ik gekozen voor het woord licht. Licht krijgt op vele manieren betekenis. Het licht van de zon en de maan. Of je licht voelen en wel of geen energie hebben. Ook in mijn schilderijen staat licht vaak centraal. Ik probeer mijn schilderijen een licht briesje te laten zijn dat je huis binnenkomt. Vanwege die diversiteit was ik benieuwd hoe de andere Zusterhood zusters licht interpreteren en wat er bij hun opkomt als zij aan “licht” denken. En wat een prachtige diversiteit heb ik terug mogen ontvangen! De technische betekenissen van Marjelle over hoe zicht nu precies werkt en de rol van licht bij het zien. Met de gekozen zwarte pagina’s als tegenhanger van het licht aangevuld met een pracht borduurwerk. De herinnering dat zonlicht zoveel op aarde leven heeft gegeven gecombineerd met je licht of zwaar voelen en de ster in jezelf te zien. De twee lichtbronnen, de zon en de sterren die Karlijn ook heeft toegevoegd aan de brief. Een andere mooie aanpak van Sarah Linde, die creatief puur gevoelsmatig met het thema aan de slag ging. Ook vanuit de gedachte dat licht en donker niet zonder elkaar kunnen. Waaruit twee pracht illustraties zijn ontstaan. Of Nicoline die omschrijft hoe licht je helpt in het water te kijken en de bodem te zien. En dat dit wellicht ook goed helpt voor jezelf. Door uit de modderige poel van gedachten in het zonlicht te staan en daar wellicht ook helderheid mee ontstaat. Een mooie combinatie van tekst en kunstwerk. Rosanne die graag de zomer heeft en warme en lichte plekjes zeer kan waarderen. En licht en donker in een duo schildering heeft weergegeven. En Maartje intrigeert met de zin dat wat groeit in het donker wit wordt, zo wit het zelf licht geeft. Ze heeft twee creatieve werken toegevoegd waar zowel een mooi wit als veel gekleurdheid te zien is. Dit Zusterhood jaar werd afgesloten door Marij. Zij denkt aan het noorderlicht, vele kleine lichtjes en energie en heeft een duidelijke voorkeur voor wakker zijn als de zon op is. Haar toegevoegde stof geeft een mooi woord als je het tegen het licht houdt. Het was een feest om alle interpretaties van licht te ontdekken en bekijken! Nathalie |
Bekijk meer foto's uit deze brief
|
|
Brief maakster: Marlinde den Haan
Brief thema: Roots Marlinda: Waar liggen jouw wortels of waar zou je ze graag willen laten groeien? Ben je weleens ontworteld geweest in je leven? Zelf was ik net verhuisd en voelde ik me wat ontworteld. Mijn leven nog ingepakt in dozen en de verandering van omgeving gaf me een wat wiebelig gevoel. Tegelijkertijd was ik juist weer terug verhuisd naar mijn roots, terug naar de Zeeuwse klei waar ik geboren en opgegroeid ben. Ik maakte een collage met foto’s van mij als klein meisje gecombineerd met beelden uit vintage fotoboeken en papier waar letterlijk wortels in verwerkt zijn. Van mijn zusters kreeg ik een prachtige doos terug, vol met papieren schatten en persoonlijke brieven. Een schat om te koesteren. Anna maakte een gedicht gecombineerd met gedroogde wortels uit haar eigen tuin. Lente / Lieveling, we zijn gebleven. Wortels / We ontvingen een herinnering waarin onze toekomst leeft. Het zoemt / Er was overal heel zacht, muziek te horen. Wortels gaan mee onze toekomst in, schrijft ze. En het raakt me. Het geeft hoop, dat de zaadjes die we nu planten wel degelijk invloed hebben op onze toekomst. Het werk van Ingrid laat me huilen, steeds als ik het opnieuw bekijk. Ze maakte een boekje met beeld, draad en tekeningen over het verlies van haar moeder en over hoe haar moeder haar kracht doorgeeft via haar wortels. Zoals moederbomen, wanneer ze ziek zijn en sterven, al hun voedselvoorraden via hun wortels doorgeven aan hun zaailingen. Het werk laat me dankbaar voelen voor mijn eigen moeder die nog in leven is. En daarnaast voel ik verdriet omdat ik zelf een dochter heb en er niet aan moet denken om haar alleen te laten, ook al zal dat ooit misschien ook gebeuren. Ingrid, wat heb je dit op een ontzettend gevoelige manier weten neer te zetten! Monique maakte een prachtige tekening gebaseerd op een schilderij van een ver familielid van haar. Ze voelt zich niet altijd verbonden met haar roots maar kwam tot inzicht dat haar roots breder zijn dan ze dacht. Een mooi inzicht. Het liedje dat ze meestuurde geeft me hoop voor de toekomst. “Om te midden van de rotzooi nog in schoonheid te geloven”. Dan Ilse. Het leuke aan haar werk vind ik dat het op het oog eenvoudig lijkt maar er veel detail in zit als je er langer naar kijkt. Ze maakte een print genaamd ‘Zebra’ omdat zij een Zeeuwse Brabander is, een Brabander van geboorte maar opgegroeid in Zeeland. Het grappige is dat mijn dochter ook een zebra is! Geboren in Eindhoven maar een Zeeuw van bloed :) Op het eerste oog lijkt het werk zwart-wit maar er zitten prachtige donkerblauwe tinten in verwerkt, samen met gouden details. Mooi! Manon neemt ons mee in onze ‘Collectieve Roots’. Ze vond een stapeltje vintage foto’s op een rommelmarkt die bij haar een gevoel van nostalgie oproepen, ondanks dat zij er zelf niet bij is geweest. Ze schrijft dat ze dat gevoel ook heeft wanneer ze naar de vakantiefoto’s van haar opa en oma kijkt. Nooit was ze op die plaatsen geweest, toch voelde ze herkenning. Soms zelfs heimwee naar een tijd die we nooit geleefd hebben. En ze heeft gelijk. De foto’s roepen ook bij mij herkenning op. Sommige foto’s roepen zelfs bepaalde geuren in mij op. Dankjewel voor dit prachtige cadeau, Manon! Van de post van Floortje raakt mij de foto die ze meestuurt het meest. Floortje schrijft over de vele verhuizingen die ervoor gezorgd hebben dat ze heeft geleerd om een thuis zelf te creëren. Ook schrijft ze over de wens om haar kinderen positieve wortels te geven, iets wat ik ook herken. Floortjes brief heeft veel beeld en weinig tekst en laat dus veel aan interpretatie over. Welk gevoel roept het bij mij zelf op? Als laatste pak ik het doosje van Nynke uit. Weer ben ik in tranen. Ze schrijft over de foto van haar als kind: ‘hier zie ik nog de onbezorgdheid en vrolijkheid op haar gezicht’. Voor het thema maakte ze prachtige collages met foto’s, afdrukken van planten en donkere en lichte kleuren. Ik kan de platen keer op keer blijven bekijken en weer zie ik nieuwe details en roept het nieuwe gevoelens bij me op. Dank lieve zusters, voor de verbinding, toewijding en openheid in onze cirkel het afgelopen jaar. Ik zal jullie werk koesteren en bewaren als een schat. |
Bekijk meer foto's uit deze brief
|
|
Brief maakster: Esther Beysens
Brief thema: Zout Esther: Dit jaar koos ik eens een thema waarmee je alle kanten op kon: zout. Voor de één was dit thema in eerste instantie nietszeggend, terwijl het voor de ander een bron van inspiratie en/of onderzoek was. Alle kanten werd er in ieder geval opgegaan :-) Heel erg verrast was ik door ieders originele en unieke benadering. Er werden familieherinneringen opgehaald: wanneer de zoutvaatjes op tafel kwamen dan wíst je bij Ieke dat er iets te vieren was; een fijne herinnering aan vroeger, met gezellig dansende zoutvaatjes in een zelfgemaakt boekje tot gevolg: Ieke toverde een lach op mijn gezicht. Soms bleek zout niet zo luchtig, want zaten er zilte tranen van rouw door de brief van Lieke heen geweven; en, in diezelfde brief, ook de dappere avontuurlijke zoute hoogtes, diepe compassievolle dalen en zachte, beschermende bergen zout van levenskunstenares Lieke. Een zwoel zomers verhaal, naar aanleiding van de toegevoegde zout-proeverij bij mijn brief, liet me watertanden! De smaken uit het zoutkabinet kwamen tot leven onder de zachte zelf geverfde zijden kaft van het zinnenstrelende boekje van Heleen: een zoute verrukking! En het witte goud van Irene: ‘Oro bianco’, werd sprookjesachtig mooi verbeeld op een grote leporello: een droomverhaal in een landschap vol hardwerkende zoutdelvers, feestende mensdieren en een veelzeggend waardevol zout cadeau; oogstrelende beelden van verf over een ouderwetse prints, wat een kunstzinnige werelden komen er voort uit deze originele, talentvolle illustratrice! De meest prachtige foto’s van zoutvlaktes in Bolivia werden met uiterste precisie, oog voor detail en gevoel voor compositie en kleur als een oogstrelend mooi boekje in elkaar genaaid met de frisse fluordraden terugkomend op elke bladzijde. Een geweldige aanvulling op al bestaand werk door wereldreiziger en beeldkunstenaar Nicole. Van haar kregen wij allen ook een ‘extraordinairy hummingbird’: een prachtig klein kunstwerkje dat nu mijn huis opsiert :-) En wat werd ik vrolijk van het verslag over het onderzoek naar ‘reukzout’ en de daarbij horende oogverblindend mooie, theatrale en knap bedachte uitwerking van Marie-Louise. Elk werk van haar hand is een meesterwerk: zowel kwa kleuren, composities, originele invalshoeken, haar manier van tekenen… ik ben er helemaal dol op. Marie-Louise had ook nog eens iedereen van onze cirkel verwend met een extra traktatie: een hartverwarmend portret van al onze katten bij elkaar (waarvan er foto's via onze groepsapp waren gedeeld), gedrukt in Riso: blijer en gelukkiger kon ze mij niet maken! Als laatste de bijdrage van Marieke: zij had zich helemaal ondergedompeld in de wereld van de driehonderd meter diepe zoutmijn ‘Wieliczka’, een mijn met de meest bijzondere zoutkamers, zoutkapellen en een heuse zout-spa. Ze nam me al schrijvend vanuit haar verbeelding, als ware zoutmijntourgids, mee op reis met als kers op de taart een cadeau uit de souvenirshop met verschillende zoute gadgets, zo origineel dat mijn mondhoeken nog pijn doen van de dagenlange glimlach die ik daarvan kreeg. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit een nog aangenamere zoutbeleving zal ervaren als deze! Wat een talent, om al mijn zintuigen aan te kunnen spreken en deze ook nog eens te laten dansen van geluk, of nou, soms zelfs extase. Naast deze heerlijke zoutmijn experience maakte zij ook gevoelige collageachtige beelden van verlangens: heilige, zoute verlangens. Ik heb intens genoten. Aanleiding voor dit thema is mijn fascinatie en liefde voor zout: een ogenschijnlijk eenvoudige grondstof met een enorm boeiende geschiedenis, waarde en belang voor zoveel van wat er op de wereld, in onszelf en op ons bord gebeurt. |
Bekijk meer foto's uit deze brief
|
|
Brief maakster: Lieke Joosen
Brief thema: Sologamy Lieke: Sologamy = De ultieme verbinding met jezelf. Verbinding is het thema wat een rode draad vormt door mijn leven. Altijd ben ik op zoek naar verbinding. Verbinding met een geliefde, verbinding met familie, verbinding met mensen, natuur en het universum (dat wat anderen spirit of het goddelijke noemen). Hoe zit het eigenlijk met de verbinding met mijzelf? En hoe verbinden anderen zich met zichzelf? In januari kocht ik een trouwjurk en trok ik met fotocamera en zelfontspanner het bos in om mij met mezelf te verbinden. Voor zusterhood maakte ik een trouwalbum waarin ik de zoektocht naar zelfverbinding en volmondig “JA” zeggen tegen mijzelf in vastlegde. Elf maanden later zit ik met een pakketje op schoot tussen mijn cirkel zusters. Er is zo veel gebeurd op gebied van verbinden en loslaten in het afgelopen jaar dat ik een beetje zenuwachtig ben om mijn pakketje te openen. Naast dat het werken aan de kunstbrieven mooi en inspirerend is, is het vaak ook confronterend en uitdagend. Thema’s lijken naadloos aan te sluiten op de innerlijke stukken waar ik mij als mens op dat moment doorheen manoeuvreer. Zou mijn thema voor de andere zusters ook zo confronterend hebben gewerkt? Of vonden ze mijn thema juist een verademing en cadeau om eens lekker ongegeneerd zichzelf te vieren? De eerste brief is van Nicole. Haar kenmerkende fluor roze/oranje draad zit verweven door deze brief aan mij. Kwetsbare draden resoluut verweven door close-up zelfportretten die even kwetsbaar doch resoluut haar schoonheid en eigen onhebbelijkheden, die gepaard gaan met het ouder worden, onthullen. Ik geniet van dit uiterst persoonlijk en kwetsbaar werk en voel me vereerd dat ze dit met mij durft te delen. Want jezelf echt durven zien en laten zien is een kunst en de echte kunst als het op verbinden met jezelf aankomt. Zuster Ieke geeft mij een kijkje in haar leven. Wat zijn haar momentjes van zelfzorg, zelfliefde en verbinding? Als een soort dagboekje blader ik door haar tekeningen heen en zie ik dat de eenvoudige maar o zo waardevolle momentjes van dag tot dag haar de rust en ruimte geven om van zichzelf te leren houden. Zelfliefde en verbinden met jezelf hoe doe je dat? Is daar een handleiding voor? Ieke tekent in mijn ogen met dit boekje een DIY verbinden met jezelf. Voor zuster Heleen haar thema rouw schilderde ik een kwetsbaar hart op glas. Wat een prachtige verrassing toen ik haar brief openende dat zij voor mij een gouden hart heeft getekend met bijpassend geschreven verhaal. Heleen is een verhalenvertelster in woord en beeld. Mijn hart voelt zich direct aangesproken en hoewel ik, net zoals zij over zichzelf beschrijft, mij soms moeilijk weet te verbinden met anderen voel ik mij direct verbonden met haar via deze hartsbrief. Voor mij liggen twee spannende doosjes van Zuster Marieke. De secuur versierde buitenkant verhult wat er van binnen te ontdekken valt. Bij het openen van het eerste doosje gaat er een wereld voor me open. Een tijdcapsule waarin Marieke mij mee neemt naar zomer 2023. Ze beschrijft als een dagboek wat haar van dag te dag bezig houdt en hoe zij probeert ruimte te maken voor zelfliefde. Een bron van herkenning dat het leven je vaak overneemt dat er geen ruimte was voor jezelf, of dat zelfliefde in de kleine momenten ligt in de natuur of in humor voorbij de schaamte wanneer je deelt dat je al krabbend aan je kont een zak chips hebt weggegeten op de bank. Ik hou van intiem, dat wat achter de deuren en in het hart plaatsvindt, het ongeziene en juist dat geeft Marieke mij cadeau. Ik smulde al toen ik zag bij de bekendmaking van onze cirkel dat zuster Marie Louisa in mijn cirkel zat. Een feest wat die dame telkens voor moois weet te maken. Enorm benieuwd wat zij met mijn thema ging toveren… En JA wederom betovert zij mij. Ik zie een bruid met een prachtige sluier, een bloemenzee van bruidsboeketten en een sterrenhemel die geheime boodschappen verhult. Dit is zo’n kunstwerkje waar je hoe langer je kijkt hoe meer je ziet. Een prachtige binnenwereld tastbaar gemaakt. Ik wil en kan er niet te veel woorden aangeven want je ziet er in wat jij er zelf in ontdekt. Precies hoe de zoektocht van verbinden met jezelf ook verloopt. In het verlengde van “het is niet altijd in woorden uit te drukken maar wel met prachtige beelden te vangen” neemt zuster Irene mij mee op reis. Met ieder blad dat zich uitvouwt wordt ik dieper en verder meegenomen in een uiterst poëtische wereld waarin meer verscholen zit dan er op eerste gezicht valt te ontdekken. Ik zie landschappen van bergen, tochten over wateren, reizen van angst, plezier en nieuwsgierigheid. Speels en uitdagend lijkt Irene de wereld waar mijn innerlijk kind in huist vast weten te leggen. Die wereld en dat kind wat we zo mogen koesteren, omdat de sleutel van zelfliefde en verbinding daar verborgen ligt voor ons om te vinden, opdat we met dat deel in ons terug kunnen verbinden. En dan...BAM! De tranen lopen over mijn wangen. Zuster Esther lijkt een lijntje te hebben met iets wat groter is dan wij. Haar brief is omhult met het land wat mij lief is, Zuid-Afrika. Het land waar mijn lief is. Achter de landkaart zit een brief verscholen die vertelt van haar eigen reis in zelfliefde en verbinding en oh… wat een bron van herkenning. Het is een brief die op het juiste moment in mijn handen valt. Ik voel me door haar woorden gezien, getroost. Ze voegt een voor haar persoonlijk en gekoesterd verhaal toe over zeehonden en je zielenhuid. Hoe weet zij dat ik juist in Zuid-Afrika op een bepaald moment heel verbonden was met een zeehond? En dan die tekening. Een vrouw die haar zeehondenhuid instapt… met een been in de oceaan onder de regenboog. Dat ben ik! Hoe dan? Deze brief raakt zo diep. Het is alsof ze mijn ziel heeft weten te vangen in woorden en beeld. |
Bekijk meer foto's uit deze brief
|
|
Brief maakster: Monique Wingen
Brief thema: Kaleidoscoop Monique: Midden in de nacht besloot ik vorig jaar wat mijn nieuwe thema moest worden; Kaleidoscoop. Oneindig veranderende vormen en kleuren staan voor onbegrensde ideeën, mogelijkheden en het vrij maken van geblokkeerde creativiteit. Ik vroeg wat mijn zusters door de kaleidoscoop van het leven zien. Ilse maakte een in haar herkenbare blijmaker-aquarel-stijl kleine kaleidoscoopjes die ze in taartvormen knipte en husselde en je op een nieuwe manier doet kijken. Haar prachtige kleuren en ook de herkenbaarheid van haar werk vond ik ontroerend mooi. Nynke maakte een kaleidoscoop bril. Ik moest meteen lachen, zo leuk bedacht! Ze wilde mijn zicht veranderen en terminale serieusheid bestrijden. Ik vind het doel zeker geslaagd! Manon maakte een kijkje in haar hoofd. Echt een herkenning qua prikkels en emoties. Leuk dat ze dit aan mijn thema heeft verbonden. Ik denk dat mijn fotos geen recht doen aan het geheel. Want een geheel is het, in al haar losse facetten en details met prachtige kleuren. Geweldig hoe ze dit bij elkaar heeft gebracht. Floortje verwijst naar het psychedelische en psychiatrische van een kaleidoscoop. Wat zie je er zelf in en wat is jouw waarheid? Maar ook komt alles samen en inspireert en verrast het. En dat doet haar prachtige bijdrage vol kleur en collage zeker weten! Marlinda heeft twee hele mooie bijdrages geleverd. Haar kat Lucy in the sky with diamonds prachtig getekend met zo'n mooi details. Het ontroerde me heel erg. Een kat op een wolk, een soort troon. Ook maakte ze een Alice in Wonderland wereld in een doosje met allemaal kijkgaatjes en lampjes. Betoverend als een kaleidoscoop. Ingrid...van haar ontving ik dit jaar alle post. De Koningin van de Leporello's. En voor mij maakte ze er ( gelukkig) ook een. De foto's doen het geen recht, een prachtig gedicht met illustraties. Een ' omgebouwde' kaleidoscoop waarmee je kan schuiven om steeds iets anders te zien en de focus te kunnen leggen. Heel origineel, verrassend en prachtig. Anna maakte letterlijke kaleidoscoop kunst. Een vaststaand geheel, maar ook een kunstwerk om te schudden dat letterlijk steeds verandert. Een beetje als je brein wanneer je iets van een andere kant bekijkt. De verandering is erg mooi en creatief uitgebeeld. |
Bekijk meer foto's uit deze brief
|
|
Brief maakster: Nicole van de Kroonenberg
Brief thema: I'm an extraordinary hummingbird Nicole: I am an extra ordinary hummingbird. Deze zin gebruikte Elisabeth Gilbert in een van haar talks om uit te leggen dat je vooral het leven moet leiden wat in je lijf gegoten zit en dat je het ten volste mag Leven zonder te proberen wat anders te zijn. Voel je je een hummingbird doordat je van alles probeert en niks afmaakt. Voel je er niet schuldig over maar leef het ten volste. Dit was een talk naar mijn hart en het gaf een ontspanning om aan mijn impulsiviteit gehoor te geven In plaats van het altijd te beteugelen. Om deze bevrijdende zin kracht bij te geven heb ik hem gebruikt voor de Zusterhood cirkel. Ik ben de Humming bird in verschillende uitingen gaan vormgeven. Door een linosnede te maken, te borduren, van ijzerdraad te vouwen. Het was heerlijk om er een esthetisch geheel van te maken. Mijn vraag aan de andere sisters was dan ook of zij een “life changing“ moment hebben, geïnspireerd op iets wat ze gehoord of gelezen hebben. Om het pakket terug te krijgen was heerlijk. Het was gebonden in een kleurrijk stuk stof. Het pakket ontknopend ontdekte ik dat het een bloesje was met een print van vliegende hummingbirds. Ooit een favoriet bloesje van Lieke, maar wat zo goed paste in het thema dat ze het pakket er graag mee inpakte. Het meest opvallende pakket was groot, een kartonnen vierkant en bij het open bouwen was ik verrast door een advent kalender waar ik elke dag een deurtje van mocht openen. In de deurtjes kwamen inspirerende spreuken en liedjes voorbij en foto’s van plekken waar Lieke zelf is geweest. Ze had de 1 inspirerende zin uitgebreid tot meerdere inspirerende momenten. Marie Louise kon zich zo goed herkennen in de Hummingbird dat ze het thema aangreep om zicht zelf als een Hummingbird te schilderen. Prachtige poëtische en kleurrijke afbeeldingen zijn het geworden. Esther had een extra zin om te smullen. Een die ik ga onthouden en met verve in ga zetten op de juiste momenten. Ook van Elisabeth Gilbert: Embrace the glorious mess that you are. Irene liet me nadenken met een gezegde van Stephen Jay Gould. Met Google translate probeerde ik de zin tot mij te nemen. Het zette mij aan het denken en ik denk er nog over na… to be continued. Marieke maakt met prachtige mooie lijntekeningen duidelijk dat het tuinieren haar tot grote nieuwe inzichten heeft gebracht. Dicht bij de grond, in contact met de aarde, de insecten en de planten/Groente/onkruid is alles goed. Daar vind ze rust en inspiratie. Van Ieke kreeg ik een prachtig borduursel. Je voelt en ziet meteen dat er uren werk en veel liefde in zit. Ik was de eerste voor haar in de ronde en daarna mocht ze van zichzelf er minder tijd in stoppen. En Dat snap ik wel :-) het was een pracht borduursel. Heleen heeft een prachtig verhaal geschreven in een geel mini boekje. En haar mooiste inspirerende zin klinkt als het volgende ; there are infinitely many kinds of beautiful life’s. Zusters dank voor deze mooie ronde. |
Bekijk meer foto's uit deze brief
|
|
Brief maakster: Marie-Louise Wasiela
Brief thema: Verborgen schat Marie-Louise: Ik maakte een popup-boek dat je tot een ster kon vouwen en ophangen. Op elke pagina een verborgen schat in het boek, aangevuld door geheime boodschappen. Want verborgen schatten, die vind je niet zomaar! Denk aan pagina's zoals een opengeslagen boek, waar de vliegers uit vliegen, of een pop up van een meisje en een kat die op roze kraanvogels boven een woeste zee vliegen, in een roze wolkenlucht. Of een minizelfportret van mijzelf aan een lithopers, omgeven door planten en afdrukken, onder toeziend oog van een kat. Ik verstopte op elke pagina nog codes in spiegelschrift, braille, morse en futhark zodat je een hint krijgt naar wat die schatten voor mij zijn. Elke zuster stuurde ik stiekem ook nog een verborgen schat gecodeerd in een sjaal die ik voor iedere zuster zeefdrukte. Dit jaar kreeg ik al af en toe een snelle reactie terug, al dan niet in code, dat vond ik altijd heel leuk, en het bracht me een extra gevoel van verbinding. Nu ik de brief na een jaar weer terug heb ben ik benieuwd hoe iedereen mijn thema geïnterpreteerd heeft. Het kleinste en intiemste is een zwart doosje met daarin een keramieken poppenbeentje en een tekst van Ieke. Een poëtische tekst, vol mijmeringen over het beentje dat misschien nu al of in de toekomst een verborgen schat vormt. Irene maakte een diorama over verborgen schatten in het zicht. Tonnen papier en karton vormen voor haar werelden om iets mee te creëren en dat is precies wat ze doet met een collage van wier, waterige ondergronden en; in het zicht verstopt, een broche van een zeediepte met een inktvis. Er zit nog een doosje in mijn pakket, erop getekend staat een dromerig meisje in fijne lijnen met een een flesje parfum door Heleen. In het doosje vind ik prachtige illustraties en zes parfumflesjes met inhoud. Heleen schrijft over de parfumflesjes, die voor haar een verborgen schat zijn, al ziet huisgenoot Pieter het soms toch net even anders. Ik vind ze prachtig en haar brief raakt me. Ik denk dat het komt omdat het raakt aan wat ik voelde met mijn thema, wat voor de een waardevolle schat is, is voor de ander rommel. Op ruitjespapier vind ik ook nog een prachtig verhaal, over het blauwe parfumflesje en hoe het uiteindelijk in deze brief belandde. Het is ontroerend en vol kleur. Heleen knoopt met haar tekst, beeld en brief alles tot een nieuwe schat. Bladerend door het pakket straalt een gouden zon me tegemoet, met in vervaagde letters ' lands of the sun' erop. Er zit een gat in waardoor je zo in een diepblauwe binnenkant kijkt, met flarden van tekst. Lieke's brief gaat over liefde, zo schrijft ze. ' Een liefde uit een ver land. Een liefde die 20 jaar eerder op aarde werd geboren dan ik'. Zomaar wat zinnen uit haar brief, waarin ik foto's van Lieke vind met een snaarinstrument. Er staan afwisselend teksten in het Nederlands en Afrikaans op, het doet me denken aan een lied. Eronder vind ik de envelop van Esther met daarin een briefkaart en een beschilderd plat doosje. Ze schrijft 'Ik ben meer van het vinden dan van het zoeken, wat schatten betreft. Schatten bewaar ik graag in mooie doosjes en schatkistjes, zodat ze gekoesterd zijn binnen hun wanden en ik ze makkelijk ( terug) kan vinden'. Het platte doosje wat erbij zit is haar favoriete model, dat in elkaar past zonder lijm en hulpmiddelen, waar ik mijn kleine schatten in kan bewaren. Ondertussen wordt ik afgeleid door een nest van roze draadjes, die de aan elkaar gestikte pagina's van Nicole bij elkaar houden. Het zijn zwartwitte beelden; van linosnedes, van een naakte vrouw op haar rug en negatieven van foto's met daarop een naakt vrouwenlichaam. Aan de pagina's stikte ze de tekst vast. In zwarte letters staat er: ' Deze foto's dateren uit mijn kunstacademie tijd. Ze zijn donker, vol schaamte en een vleugje raakt aan mijn verlangen naar de dood'. Het is een intiem portret van zelfontwikkeling en ruimte maken voor zelfliefde. Rauw en vol rafelrandjes. Van de rafelrandjes ga ik naar het stoffen doosje dat overblijft uit de stapel brieven. Als je het openklapt springt meteen een collage in het oog, gevormd door geschilderde vormen in rood en blauw. Erop staat: In den beginne\Het middaguur der evolutie. Er is een uitvouwbare collage in mijn favoriete bicblauwe kleur, met daarop een inktvis in doorsnede, zo zie je alle ingewanden. Als je hem omslaat, gaat de collage verder in een tekst. Marieke typt: ' in de kern van mijn cellen ligt een schat verborgen'. In haar tekst verbind ze fysieke overeenkomsten, zoals de moedervlek die zowel zij als haar moeder hebben, aan de rest van de mensheid omdat je als mens onontkoombaar met elkaar verbonden bent. Mooi, een raadsel, een vraag, en dan een stukje verbondenheid met haar eigen verborgen schat, hoe de generaties van vroeger haar nu nog beïnvloeden en wat een invloed dat had. Een heel andere insteek op verborgen schatten. Ik vond het een verrassende kijk op verborgen schatten. Fascinerend! |
Bekijk meer foto's uit deze brief
|
|
Brief maakster: Salome Klashorst
Brief thema: Herinneren van herinneringen Salome: Mijn brief thema was dit jaar weer een filosofische levensvraag : het herinneren van herinneringen, de kracht en het bestaan van zijn waarheid. Is die herinnering wel echt gebeurd of heeft je hoofd het er zelf van gemaakt? En is het mogelijk een herinnering te laten verdwijnen? Een onderwerp wat me al enige tijd bezig houdt en fascineert. Wat me opviel van de brieven die ik terug heb gekregen van de zusters zijn de repeterende details en organische vormen. Ik zie veel hoofden terug, bloemen en woorden. Iedere zuster heeft op haar manier geantwoord op mijn briefthema, en dat maakt het geheel zo bijzonder. Het geheel vormt zijn eigen sterkte. Verder zie ik chromatic (doorzichtig) papier, iets wat ik ook veel en graag gebruik, dat op mij overkomt als kwetsbaarheid. Dit is qua thema heel passend. Ook is er een doosje gemaakt. Iets wat afwijkt, en als enige anders is tussen de brieven die gemaakt zijn op (voornamelijk) A4 formaat. Verder is het mooi om te zien dat ieder werk het thema draagt op haar eigen manier, stijl en uiting. Al met al een prachtig pakket. In zijn geheel doet het al heel wat met mij. Dat anderen meedenken met mijn brief die ik heb geschreven met mijn gedachten. Het is bijzonder om stil te staan bij het idee dat er mensen eventjes hebben mogen meekijken en meedenken met mijn hoofd, op papier. Het doet me altijd heel goed om dan ook de antwoorden te lezen van de zusters die terug komen aan het eind van het jaar. Ik laat graag mijn hersenspinsels zien aan anderen, uitgedrukt in beeld, mijn werk dat ik maak. Wat mijn thema mij heeft gebracht is een uitnodiging tot een nieuw thema/ nieuwe vraag. Zo blijft mijn hoofd creatief en spoort mijn aan om te blijven dromen en maken. |
Bekijk meer foto's uit deze brief
|
|
Brief maakster: Anna Garssen
Brief thema: Een boek dat van je houdt Anna: “Love is like the wind, you can’t see it but you can feel it.” Kan een boek van je houden? Een boek leeft niet, maar degene die het maakt wel. Die kan het vol stoppen met liefde. En als iemand veel houdt van een boek, wordt het nóg meer liefdevol. Ik ben begonnen aan een boekje, zodat we er met iedere Zuster uit de cirkel er een boek van konden maken dat van je houdt. En dat is gelukt! Het is een prachtig boek geworden. Ingrid maakte iets heel moois met tekeningen in uitsnedes op 7 bladzijden, waar je steeds verder inzoomt tot je iemand in een bloembol zit zitten. Er staat een gedicht bij over het bos, over bestaan en voelen dat het leven niets en alles tegelijk is. Monique maakte een bijzondere collage-tekeningen geïnspireerd op Alice in Wonderland. Want wanneer je met mensen bent die je hart doen lachen, vind je Wonderland. Wat een prachtige tekening van een vrouw met wilde haren maakte ze, vol vlinders en vogels. Ook Ilse was erg geïnspireerd door de natuur en de details ervan. De lijnen in een boomstam en een klein sprietje dat eruit groeit. En, schrijft ze, het papier van het boekje is zelf natuurlijk ook gemaakt uit hout van bomen. En een mooie tekening met bloemen en vlinders, want we zaten middenin een hittegolf toen zij het boekje had. De natuur straalt zoveel liefde uit. Toen kreeg Manon het boekje dat van je houdt. Ze leefde zich uit met geweldige collages, vol liefdevolle energie. Ze nam het boekje overal mee naartoe en maakte en maakte, zoals mensen vroeger deden in haar poesiealbum. Ik geniet van alles wat ze erin heeft verwerkt. Elke keer als ik kijk, zie ik weer dingen die ik eerder nog niet had gezien. Floortje mijmerde over liefde, loslaten en vertrouwen op wat komt. Ze ging aan de slag met verschillende technieken, draad, foto’s, collage, verf en teksten. Wat bijzonder dat er zoveel diversiteit in zit! Nynke maakte de fantastische beelden met verf bij teksten van Morgan Harper Nichols. Dit omdat deze woorden zo inspirerend en liefdevol zijn. Het is zo liefdevol om bewust te zijn over de woorden die je tegen jezelf en anderen zegt en de verhalen die je jezelf vertelt. Nynke heeft er iets heel liefdevols van gemaakt, zelfs het briefpapier kreeg een zelfgemaakt patroon. Als laatste was Marlinda aan de beurt, van wie ik telkens de pakketjes van anderen kreeg doorgestuurd waar ze dan elke keer een lief kaartje speciaal voor mij bij deed. Alleen dat al vond ik zo liefdevol! Ze maakte een heel mooi eind-pakket van dit boekje. Ik wilde het tegelijkertijd wel en niet openmaken, het zag er zó mooi uit, maar ik was ook zó nieuwsgierig naar wat erin zou zitten. Marlinda is heel lekker gaan knippen en plakken voor dit thema, deels geïnspireerd op dagboeken. Want die zijn zo ontzettend dierbaar en bijzonder. Ze schrijft tenslotte: “Het is nu aan jou om het boek te eindigen, zo is de cirkel rond.” |
Bekijk meer foto's uit deze brief
|
|
Brief maakster: Nynke Boelens
Brief thema: How it feels to be free Mijn thema kwam voort uit de recente gebeurtenissen in mijn leven. Over hoe het soms makkelijker is om los te laten als er een fysiek mankement is, zichtbaar en begrijpelijk voor iedereen, dan bij een onzichtbaar iets. Ik vroeg mijn zusters hoe en wanneer zij zichzelf los hadden gelaten en hoeveel bewegingsvrijheid, speelruimte ze zich zelf gunden. Het uitpakken van mijn brief voelde als een cadeautje; 7 mooie pakketjes, speciaal gemaakt voor mij. Alle aandacht die de zusters erin hebben gestopt, spat er van af. Ook de verhalen die de zusters vertelden over hun eigen levens raakten me. Hoe ze om zijn gegaan met de dingen die het leven naar je gooit, hoe veerkrachtig ze daar in zijn en hoe ze hun weg daarin gezocht én gevonden hebben. De herkenning die zusters in mijn verhaal vonden, en ik in hun verhaal, zorgt voor een echt gevoel van verbinding in de cirkel. De aandacht, verfijndheid en liefde die in alle reacties is gestopt, maakt het tot een echt cadeau. Marlinda heeft een prachtige mobile van vliegende, wilde vogels voor me gemaakt. Een kleurrijke en troostvolle herinnering aan mogen vliegen en je vrij voelen. Ze vertelde dat mijn verhaal haar ontroerde en hoe ze zelf had leren vliegen na een moeilijke periode. Anna stuurde me ook een mobile, een kleurrijke slinger die je kan ont-wikkelen, afpellen zogezegd. Loslaten en afpellen, of je juist omhullen, naar waar je behoefte aan hebt. Ingrid maakte een prachtig, fijn boekje voor me, met afdrukken van ginko bladeren en een gedicht dat haar erg had geholpen tijdens een periode van verandering. Een echt kunstwerkje, om nog vaak te bekijken en koesteren. Ook deelde ze haar verhaal met me, en hoe ze daar mee om was gegaan. Monique maakte een prachtig bootje voor me, dat ondanks de woelige wateren en hoge golven, gewoon blijft drijven en varen, net zoals we allemaal doen. “Aan stuurboord liggen kapers lief, en aan bakboord zwemmen haaien. Maar ik hou vannacht het roer wel recht.” Ilse maakte een tekening voor me om in te lijsten, met een lief gedichtje erbij. Als een kleine herinnering aan je vleugels mogen uit slaan en je hokje te ontgroeien. Manon maakte een prachtig boekje voor me, met op elke pagina een universum aan mogelijkheden. Achter elke deur of raam strekt zich een heelal uit, een onbegrensde wereld op zichzelf. Ze deelde ook haar verhaal met mij, dat veel raakvlakken heeft, en hoe zij met de tegenslagen om heeft leren gaan. Floortje borduurde een lief vogeltje voor me, en gaf me een veer om op te hangen. Ook deelde ze haar verhaal met me over gezondheid, vertrouwen hebben en positief blijven. Bedankt lieve zusters voor het delen van jullie openhartige verhalen over veerkracht, het was een feest om ze te lezen! Ik heb dit -voor mij eerste- postjaar echt als een cadeau aan mezelf ervaren. Ik kijk nu al uit naar een nieuw postjaar! |
Bekijk meer foto's uit deze brief
|
|
Brief maakster: Monica Croese
Brief thema: Identiteit Monica: Als je ouder wordt kijk je terug op je leven en waar je in het heden staat. Wie was je en wie ben je nu? Hoe je groeit en wie je bent, is mede afhankelijk van je afkomst, familie, vrienden, cultuur, werk, sociale contacten. In de loop van de jaren kan dit veranderen. Nieuwe inzichten, verdriet, pijn, hoogtepunten, het leven zelf maken allemaal wie jij bent als persoon en hoe jij groeit. Op sociale media zie je bijna altijd de schone schijn, het rooskleurige van het leven. Je wilt jezelf op je best presenteren, dat is menselijk en begrijpelijk. Toch trekken accounts waarop mensen ook hun verdriet, wanhoop en minder rooskleurige kanten laten zien, steeds meer. We verlangen blijkbaar toch naar echtheid, meer diepte, zover dit mogelijk is op sociale media. In mijn werk met dementerende ouderen zie ik iedere dag weer hoe identiteit verandert en uiteindelijk verdwijnt. Dat is verdrietig, maar ook intrigerend. Wat is de kern van je zijn, als je teruggaat naar het niets, wie ben je dan? Of ben je dan uiteindelijk je diepste zelf? Ik zeg altijd dat alle mensen met elkaar verbonden zijn, betekent dit dan dat we ook allemaal uit een oerbron onze inzichten en verlangens putten? Dat we in de kern hetzelfde zijn? Daarom het thema over Identiteit. ECCE HOMO. Toen de cirkel weer rond was en ik alle aanvullingen op mijn Themabrief mocht ontvangen, was ik zo blij als een kind. Wat een cadeau om alle brieven te lezen. Wat inspirerend om al die verschillende manieren van uiten te ontdekken. Ik verwonderde me, moest lachen om grappige aanvullingen en raakte ontroerd door degenen die zichzelf diep durfden te laten zien. Ik ben dankbaar voor alle aanvullingen, wat mooi om kennis te maken met andere invalshoeken, andere manieren van beeldend werken. Wat het me bracht? Verrijking en inspiratie over het leven en de mens. Abby Junge liet zien hoe je als mens uit verschillende lagen bestaat. Ze schreef ook hoe haar identiteit kan veranderen. Els de Niet ontroerde mij; ze begon met de zin; Ik weet niet wie ik ben. Ze schrijft over hoe kwetsbaar je wordt als ouder wordende mens, vertelde ook over haar jeugd. Wat is een mens? vraagt ze zich schrijvend af. Iedereen wil gezien, gehoord, geliefd worden. Ze schrijft over haar getraumatiseerde kat, dat het tijd nodig had om haar vertrouwen te winnen. En dat de kat is opgebloeid door aandacht en veiligheid. "We zijn dieren, allemaal.", eindigt Els haar brief. Lianne Collignon schreef een prachtig gedicht. Ze vraagt zich af of een geliefde er nog wel zou zijn als zij uiteindelijk weet wie zij is. Laat zij dan de geliefde nog toe of de geliefde haar? Heel mooi. Esther van Daal maakte een spiegel waarin je jezelf kan zien, maar dan heel vaag. Aan de andere kant zie je een vrouwspersoon (Esther) die twee kanten belicht van haar persoonlijkheid; de zelfbewuste vrouw en het speelse meisje. Naarmate ze ouder wordt wil ze steeds meer dat meisje zijn, dat geniet van de kleine dingen in het leven. Marike van IJssel maakte een draaischijf. Daarin een uitsnede. Als je de schijf draait, zie je in de uitsnede steeds weer een andere kleur verschijnen. Prachtig vilt met vele schakeringen. Met elke kleur mag een ander deel van mij, van het leven, in het licht komen en gezien worden. Zo blijf ik stromen, schrijft ze. Rike Meijer Zu Biese ging naar aanleiding van alle brieven, weer op ontdekkingstocht naar zichzelf. Ze vond het ook leuk om op deze manier de andere zusters te leren kennen. Op zoek naar kenmerken van zichzelf, merkte ze dat ze geneigd was om te gaan vergelijken. Iets wat veel mensen doen denk ik. Ze heeft een lappendeken gemaakt. Ingenieus gevouwen karton met allerlei kenmerken van haarzelf. Een lappendeken van mijn identiteiten. Dat bracht een glimlach op mijn mond. De voorkant begint met een foto van een sculptuur: een vreemd gevormde stoel. Beetje raar, schreef ze eronder. Ik hou wel van mensen die een beetje raar zijn. L'étranger van Camus is 1 van mijn lievelingsboeken. Salome van de Klashorst nam me mee naar haar mooie, mysterieuze wereld. Ik ken haar beter dan de rest omdat ze de vriendin van mijn oudste zoon is, maar haar brief gaf nieuwe inzichten in wie ze is. Haar brief had vele laagjes van doorzichtig papier, als een soort van sluier. Vele laagjes over elkaar worden steeds ondoorzichtiger. Als je de laagjes een voor een wegneemt, zie je uiteindelijk de onthullende schoonheid. Precies zoals Salome ook is. Ik ben zo blij dat er sluiers zijn weggenomen waardoor ik haar beter leer kennen. Haar prachtige gedicht waarin ze het leven beschrijft als een rit in de trein, raakte me zeer diep, ik moest erom huilen. Zo mooi en ook wat verdrietig. Zo mooi! ❤️ Het was een mooi jaar met mooie brieven, stuk voor stuk kleine pareltjes. Daar dank ik de zusters van mijn cirkel voor met heel mijn hart. |
Bekijk meer foto's uit deze brief
|
|
Brief maakster: Lianne Collignon
Brief thema: Durf te spelen Lianne: Mijn thema vloeide naadloos voort uit de laatste brief die ik in 2022 kreeg, met het vrolijke thema ‘Spelen’. Alle brieven waren zo blij en kleurrijk en… ik ging op slot. Spelen deed ik vroeger, in de zandbak. Later werd ik een serieuze meid, die serieus hard moest studeren want ik ging als eerste uit mijn familie naar de universiteit. Verder was hard werken belangrijk, geld verdienen, het devies ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ paste onze familie als een jas. Toen ik daadwerkelijk het nest verliet, werd me al gauw duidelijk dat ik een beetje gek ben, creatief, dat er veel kleur in me zit en dat ik zelfs als groot mens, graag wil spelen. Alleen lukt me dat niet altijd. Als ik in een hobbywinkel sta met een pak gekleurd karton in mijn handen, is er altijd een stemmetje in mijn hoofd dat roept: ‘wat moet je daar nou mee joh, wat heeft dat nou voor nut?’ Soms lukt het me om het pak gekleurd papier toch te kopen, soms lukt het me zelfs om er iets mee te doen. Eigenlijk wil ik van dat stemmetje af en daarom ging ik voor het thema ‘durf te spelen. Ik besloot een boekje te maken, waarin ik over mijn creatieve grenzen zou gaan: ik zou waterverven, doodlen, knippen en plakken en natuurlijk stopte ik er ook wat woordkunst in, dat is qua kunst mijn thuis. Waar ik misschien hoopte op brieven waar ook angsten en twijfels uit spraken, kreeg ik kunstwerkjes terug die uit de doos spatten. Van Abby kreeg ik een glinsterend kunstwerk dat paste bij een zin uit haar brief I have come tot his earth to play with the universe, papers, the glitters, the glue and my mind. Van Salome ontving ik een klein schilderijtje, waarin ze speelde met verschillende soorten blauw, bruin en goud. Het ontroerde me en ik weet niet eens precies waarom, tot tranen toe. Heel thuis voelde ik me er bij. Van Esther kreeg ik een boekje vol met kleine kunsten en lieve teksten, ik moest hard lachen om de zin ‘toen ik voor het eerst je thema las, dacht ik: wat moet ik daar nou mee?’ en ze schreef verder dat, zoals ik ook vaak ervaar, een thema landt en hoe het dan gaat leven. Het leukste aan dit boekje vond ik dat ik nieuwe ideetjes kreeg om zelf te spelen. Vooralsnog is het bij mij – als het niet over woordkunst gaat – een beetje afkijken, en dan zelf iets proberen. Ik neem Esthers ideetjes en lieve zinnen mee. Van Monica ontving ik ook een boekje met verschillende pagina’s vol mooie beelden en woorden. Ik was onmiddellijk geraakt door haar eerste anekdote, over hoe spel belangrijk is in haar werk als activiteitenbegeleider van demente ouderen. Maar ook hoe Monica van een inktvlek twee diertjes wist te maken, vind ik inspirerend. Spelen doet ze niet, ze leeft het echt. Rike gaf me een hele leuke uitdaging; ze maakte zelf een spel, dat vond ik een hele toffe en bijzondere uitwerking van het thema. Het is een woordspel waarbij een mysterie moet worden opgelost en ik moet eerlijk zeggen… ik ben er nog mee bezig. Els voegde haar kenmerkende boekje toe; interessante beelden gecombineerd met eigen wijze woorden, waarbij ik even moest slikken bij haar mini-gedicht over wat spelen allemaal behelst en hoe ieder van ons uiteindelijk is uitgespeeld. Tot slot Marike, haar stukje kunst raakte me in het hart en wat ze maakte, heb ik onmiddellijk in het zicht in onze woonkamer gehangen. Ze maakte namelijk een gevild hart voor me, met een oog erin, wat de zachte blik naar mezelf representeert. Het staat voor permissie om te spelen, om alles welkom te heten wat er is. En dat vind ik een enorm cadeau. Vroeger zou ik een beetje geïntimideerd geweest zijn door vrouwen die zo vrij durven zijn, zo durven spelen, maar nu dacht ik; zo, wat fijn, ik hoop dat ik daar ook naartoe groei. En met het hart van Marike in het zicht, lukt dat misschien wel sneller dan ik denk!'. |
Bekijk meer foto's uit deze brief
|
|
Brief Maakster: Rosanne Hustinx
Brief thema: Zelfliefde Rosanne: Het jaar 2022 had ik omgedoopt tot ‘Het jaar van schijt’. Niet meer onzeker zijn en dingen gewoon doen! Als het zo makkelijk was geweest had ik dit natuurlijk al veel eerder gedaan….. Ik kwam erachter dat ik eerst een veilige haven voor mezelf moest zijn, lief zijn voor mezelf, een eigen kleine cheerleader in mijn hoofd. 2023 zou het jaar worden waarin ik hopelijk leer op mezelf te vertrouwen en niet meer angstig hoef te zijn. Mijn eigen rots in de branding worden. Wat er ook gebeurt ‘I got you’. Daarom heb ik deze zusterhood brief het onderwerp ‘Zelfliefde’ gegeven. Ik vroeg mijn zusters hoe zij lief zijn voor zichzelf, wat ze graag doen en wanneer ze dat nodig hebben. Maar deze brief was ook juist een herinnering aan dat je lief mag zijn voor jezelf! Dat je een mooi mens bent, je er mag zijn, en genoeg bent! Want ik ben vast niet de enige creatieveling die hier mee worstelt. 2023 was uiteindelijk een erg zwaar jaar voor me, waarin ik zo geconfronteerd ben met het feit dat ik echt liever voor mezelf mag zijn. Toen ik de brief aan het einde van het jaar weer terug kreeg, was het een golf van liefde die ik niet zag aankomen. Ik kreeg een pakket vol mooie gevoelige tekeningen en herkenbare verhalen, vergelijkingen met boten en je laten meevoeren op de golven. Zaadjes voor bloemen die me kunnen inspireren te groeien. En bergen aan tips en manieren om lief te zijn voor jezelf. Alle zusters waren zo lief! En herkende zich allemaal zo in het zoeken naar hoe je liever moet zijn en tijd voor jezelf nemen. Vrouwen cijferen zich al snel weg, en dat hoeft niet! De brieven waren prachtig, maar wat nog mooier was, is dat ik me zo verbonden voelde met deze vrouwen die ik niet eens echt ken, ik voelde me zo begrepen en gezien. Telkens als ik de brieven weer lees, is het als een warm bad. En ik hoop de vrouwen ook in het echt eens te ontmoeten! |
|
|
Brief maakster: Rike Meier Zu Biesen
Brief thema: Toeval Deze keer had ik behoefte aan luchtigheid, experimenteren en niet te veel nadenken. Hieruit is het thema TOEVAL ontstaan, waarmee ik de zusters wilde uitnodigen om lekker te spelen en het creatief proces vanzelf te laten gebeuren. Ik heb zelf met toeval-technieken en vloeibaar materiaal met weinig controlemogelijkheden gespeeld en hiermee gezellige tijd en „good vibes“ willen verspreiden. Monica Croese Bij het openen van Monicas post vallen een aantal prachtige prints/collages met vrouwelijkheid als thema in mijn schoot, een mooier dan de andere (daarvan komt minstens eentje ingelijst aan de muur van mijn nieuwe woning!). In haar brief beschrijft ze, dat ze na aanvankelijke opstartproblemen, wél veel toeval in haar werk en in haar creativiteit en überhaupt in haar leven meemaakt. Maar dat het ook nog veeeel dieper gaat! Salome Klashorst De brief van Salome werkt als een ui: laagje voor laagje kom je bij de kern, een soort analyse over synchroniciteit, kansrekeningen, die geloof en de spirituele wereld tegenover staan, de weg naar MANIFESTATIE en uiteindelijk een liefdesverklaring Els de Niet Het werkstuk van Els heeft SYNCHRONICITEIT uitgepikt en draagt een bepaalde houding van „hier ben ik“. Ze combineert persoonlijke gedachten en foto’s met mooie gedichten en citaten. Aan alles hangt een vleugje melancholie en wijsheid. Els’ manier van communiceren herinnert me aan mijn peettante en geeft daardoor een heel vertrouwd gevoel. Marike van IJssel HOE GROOT IS DE KANS DAT….je 2 prijzen wint op de dag, dat je de Zusterhood brief opent over het thema toeval?! Ik moest heel erg lachen en voelde je blijheid in je luchtige werkstukken, Marike! Bedankt voor je geluks-strooigoed. Lianne Collignon Liannes poëtische bijdrage houd een prachtig gedicht in over de mooie kleine en grote dingen die bij elkaar passen en een persoonlijke brief met vooral een LIEFDESVERKLARING voor haar partner, die mij en waarschijnlijk iedere lezer instant met warmte en geluk vervult. Esther van Daal Esther gaf aan ook eerst wat moeite met het thema te hebben. Ze heeft voor zich het aspect van IDENTITEIT eruit gehaald, wat dus gevolg is van toevallen, zoals waar je geboren wordt of wie je in je studietijd ontmoet etc.. Met een toevallige greep in haar lappenmand heeft ze hier een betekenisvol, prachtig werkstuk over getoverd. I love textile dus ook met haar materiaalkeuze heeft ze me heel blij gemaakt! Abby Junge: Abbys brief heeft me meegenomen in haar proces van het maken van HAPPY ACCIDENTS, die eigenlijk alleen op kunnen komen als je een doel hebt, wat moeilijk is als happy accidents je doel zijn. Een leuke, speelse zoektocht met prachtig verhaal en fantastische squares. (Wat voor een pen heb je gebruikt, Abby- de bronzen letters vonkelen ge-wel-dig!?) |
Bekijk meer foto's uit deze brief
|
|
Brief maakster: Karlijn Slegers
Brief thema: Seizoenen Karlijn: Toen ik een jaar geleden zat te broeden op een thema, was het hartje winter. En hoewel ik best kan genieten van knisperige kou en wollen sokken, verlangde ik enorm naar zonnigere dagen. Datzelfde heb ik vaak als ik in de winterfase van mijn vrouwelijke cyclus zit - die ene week die meestal helemaal niet zo vreugdevol is als de term ‘maandelijks feest’ doet vermoeden. En dan bewegen we als mensen ook nog eens door allerlei seizoenen heen: van de lentejaren waarin alles in je leven nog open ligt naar de winter waarin je dat zorgvuldig vormgegeven leven weer langzaam moet gaan loslaten. Ik vermoed dat ik niet de enige ben die de lente boven de winter verkiest. Maar wat als alle seizoenen hun eigen waarde hebben? Wat als we ze verwelkomen als hooggeëerde gasten, het vuur voor ze opstoken en een bad voor ze vol laten lopen? En wat als alles, ook dat wat normaal in het donker verblijft, in het licht mag komen? De tekeningen van Sarah geven beelden aan mijn woorden. Ik kan er uren naar staren, ontdek steeds weer iets nieuws. Egelstekels veranderen in bladeren veranderen in haaienvinnen - en zijn dat de schoenen van Dorothy uit The Wizard of Oz? ‘Ik heb alleen in beeld gereageerd, begeleidend tekstje vergeten,’ appte Sarah me vorig jaar. ‘Maar misschien is dat ook niet nodig.’ Nee, lieve Sarah, als je zo sprookjesprachtig kunt tekenen als jij, is dat absoluut niet nodig. Dat geldt ook voor Maartje, die me een kunstwerk toestuurt met de titel ‘Alles is een cyclus’. Een cirkel met verrukkelijke tekeningetjes waar ik geen genoeg van kan krijgen. Daaraan vastgemaakt drie transformatiedraaischijven die me doen denken aan de ontdekboekjes die ik als kind zo graag las. Troostrijk vind ik het, de gedachte dat alles haar eigen tijd heeft. ‘Zonder de seizoenen zal het maar saai zijn,’ schrijft Marij. ‘Elk seizoen heeft wel iets.’ De stoffen bomen die ze me schenkt beamen dat volmondig. Van ijzig wit in de winter tot vurig rood in de herfst - en OH, die roze bloesem als de dagen weer lengen - mijn lievelings! Nu weet ik het zeker: in mijn toekomstige tuin plant ik een Japanse sierkers. Ook Marjelle zou zich vervelen zonder de wisselingen van de jaargetijden - hoe vervelend die wisselingen zelf ook kunnen zijn (als je je weer eens een chagrijnige panter voelt, bijvoorbeeld). Haar openhartigheid ontroert me, geeft me het gevoel dat ik niet de enige ben die heeft moeten leren om te surfen op de golven van het bestaan. ‘Ik behoor denk ik niet tot die wijze vrouwen met fantastische verhalen over de herfst van hun leven’, lees ik in haar brief vol (jawel) fantastische verhalen. Daar behoor je dus precies wel toe, Marjelle. <3 Van Nicoline krijg ik vier miniatuurboekjes: één voor elk seizoen. Zou ze hebben geweten dat ik een voorliefde heb voor alles wat klein is? Elk boekje bevat een reflectie op het betreffende seizoen, een bijbehorende soundtrack én een kunstenaar die volgens Nicoline bij dit jaargetijde past. Ze herinnert me eraan dat creatieven zich al eeuwenlang tot de moeilijk- en heerlijkheden van de verschillende seizoenen verhouden. Net als Nathalie, die me verrast met een schitterend gedicht van Emily Dickinson - over het specifieke licht dat zich alleen laat zien in de lente, maar dat je ook kunt proberen te vangen op papier, zodat je je wangen er zelfs in de donkerste dagen aan kunt warmen. Rosanne blijkt ook een liefhebster van de lente. Ik vermoed dat ze haar brief in die periode heeft gemaakt, want ik ontvang drie tafereeltjes die zo uit het bos lijken te zijn geplukt. Kleurrijke bloemen, met zorg gedroogd, blaadje voor blaadje geschikt op handgeschept papier. Een fleurige (en welkome) reminder dat wij, net als bloemen, tot bloei mogen komen - en ons voor niemand hoeven in te houden. Lang leve de seizoenen! |
|
Bekijk meer foto's uit deze brief
|
Brief maakster: Ilse Ars Witmer
Brief thema: Blijmakers Ilse: Mijn thema is ontstaan naar aanleiding van een ‘ongelukkig jaar’. Ontstaan uit het verdriet van verlies. Het overlijden van mijn ouders en het overlijden van mijn zus [in augustus 2022] Binnen vier jaar zijn mijn ouders en enige zus overleden. Ik ben nu nog een soort van alleen over. Hoe onwerkelijk dat de mensen die mijn hele leven bij mij waren er ineens niet meer zijn. En ik de enige ben die de herinneringen nog bij zich draagt. Gelukkig heb ik zelf nog een mooi gezin bestaande uit mijn zoon en dochter en mijn man. Soms kan je gewoon niet genieten van al het moois om je heen, puur omdat het verdriet je helemaal opgeslokt. Het nummer van Nielson ‘Grijs’ was voor mij zo een waarheid. Hoe kom je daar weer uit? Veel praten, muziekluisteren.. huilen, een bijdrage daaraan is voor mij ook het schilderen met aquarel.. Zo ontstonden er mini verfvlekken in aquarel en wat is er leuker om daar steeds nieuwe kleuren zijn weg in te laten ontsaan. Deze vlekjes kregen oogjes en een mond, daarna leuk ik ze op met een gek hoofddeksel of vlinderstropdas... een miniketting of.. nou ja je kan er van alles bij bedenken. Heerlijk wat brengt dat een ontspanning.. en zo ben ik even uit mijn verdriet. Deze bijna zelfbedachte therapeutische handeling heeft mij enorm geholpen om ook weer de leuke dingen in het leven te zien. Daarom vroeg ik wat mijn zusters blij maakt. Het hoeven geen grootse meeslepende dingen te zijn. Vaak zijn het de kleine dagelijkse dingen die het leven tot iets moois maken. Het ontvangen van een mooi postpakket en ook zeker het uitpakken was als een waar cadeau. Ik heb met verwondering alles bekeken, gelezen en bestudeerd. Geraakt door het mooie maar ook door het grappige. Het kleurrijke maar ook van de schoonheid van het sobere. Het postpakket kwam in een geweldige verzameldoos, maar ik denk dat van iedere zuster een mooi plaatsje in mijn huis krijgt. Ik kan niet echt zeggen wat mij nou het meest heeft geraakt. Maar een klein katje in een luciferdoosje... echt een geweldig. Het doosje krijgt een mooi plekje op mijn bureau. Ik kreeg twee hele mooie zigzagboekjes. Nog een ander kleurrijk boekwerkje een soort van mini van Gogh, een mooie collage en twee ontzetten vrolijke dieren. Maar ook bijzonder borduurwerk op niet standaard materiaal, inclusief een zelfmaak setje. Alles is zo uniek op zijn eigen manier. Dit postjaar heeft mij veel gebracht. Het maken en het ontvangen en het zien hoe creatief ieder met elk thema om is gegaan. Hoe fijn is het om een werk te maken wat niet echt een twee drie bij jou opkomt. Ook dat brengt je veel. Je gaat uit je comfortzone en dat brengt ook weer een nieuwe inspiratie in je eigen creatieve [werk] leven |
Bekijk meer foto's uit deze brief
|
|
Brief maakster: Esther van Daal
Brief thema: Kwetsbaarheid Esther: Daar waar ik in mijn eerste zusterhood jaar als thema had gekozen voor De Grote Reis wilde ik nu heel bewust kiezen voor een thema met diepgang en betekenis. Snel kwam ik op het mooie woord Kwetsbaarheid. Want daar hebben we immers allemaal mee te maken, ieder op zijn eigen manier........zelf heb ik in mijn privé situatie al een hele tijd te maken met kwetsbare mensen om me heen en dat doet iets met je. Mijn beginbrief heb ik echt heel klein en simpel gehouden. Ik wilde niet teveel in beton gieten en mijn medezusters uitdagen en prikkelen om te kijken wat het met hén deed en hoe ze hier op zouden reageren. En dat heb ik geweten, jemig, wat zijn er prachtige dingen door ze gemaakt! Rike heeft nagedacht over het thema en merkte hoeveel ingrediënten er nodig zijn om je niet kwetsbaar maar sterk te voelen. Ze maakte een soort boekje met allerlei fragiele laagjes papier, die los van elkaar kwetsbaar zijn maar samen juist stevigheid vormen en kracht geven. Erg mooi bedacht en uitgevoerd. Lianne schreef een prachtige emotionele brief en een ontroerend gedicht naar aanleiding van het thema kwetsbaarheid. Over haar familie en over de dementie in haar familie en de angst om hier zelf later ook door getroffen te worden. Lianne, ik vind zowel je brief als je gedicht erg bijzonder, dank je voor het openstellen van je hart en het delen van zulke diepe en intense gedachtes! Els maakte een boekje met plaatjes, foto’s en teksten over kwetsbaarheid. Daarin gaat het vooral over de tegenstelling van kwetsbaar en sterk. Sterk wordt als iets positiefs gezien terwijl kwetsbaarheid vaak in één adem genoemd wordt met zwakte, schaamte, schuld, weerlossheid en juist een gebrek aan kracht. Ze eindigt met een mooie conclusie: terwijl macht en kracht een vorm van zekerheid lijken, is dat in feite maar schijn. Wordt de macht ontnomen, blijkt alles kwetsbaar te zijn. Hoe mooi! Marike maakte een mooie gekleurde regenboogslang van vilt met daarbij de tekst: De kracht en de kwetsbaarheid van de rainbow serpent, die zijn vel loslaat en daarmee nieuwe werelden creëert. Wat laat ik wel en wat laat ik niet zien? Zij geeft aan dat helemaal zelf te bepalen in volledige kwetsbaarheid. Marike doet er gelijk ook een leestip bij: één van haar favoriete boeken is De kracht van kwetsbaarheid van Brene Brown. Die moet ik nu wel gaan lenen bij de bieb natuurlijk! Salomé heeft een prachtig werk gemaakt in haar kenmerkende eigen stijl. Het straalt al transparantie en kwetsbaarheid uit voordat je het hebt geopend of bekeken. Het fragment wat je hierin met me deelt is ontzettend persoonlijk, intrigerend en kwetsbaar. Wat knap dat je je zo open durft te stellen! En ik weet niet of je al boeken schrijft maar anders zou ik er maar snel mee beginnen. Dank! Abby maakte wel iets heel bijzonders, een achtbaan in 3D! Met daarbij een heel aantal tickets om ritjes in de achtbaan te kunnen maken. Het duurde even voordat ik haar brief vond die verstopt was aan de binnenkant van zo’n kaartje, super origineel. Abby geeft aan dat ze kwetsbaarheid niet ziet als een zwakte maar juist als een sterkte doordat ze alle ups en downs, de bochten, de vrije val, de angsten etc. voelt in die achtbaan van het leven. Ze eindigt met: don’t forget to enjoy the ride! Van Monica ontving ik prachtige schetsen en tekeningen van haar werk. Kwetsbaarheid is een terugkerend thema in haar werk en in haar eigen leven. Monica’s mooie werk voelt als haar kindje en tegelijkertijd als haar ziel. Ze voelt zich daarom vaak kwetsbaar als ze haar werk laat zien. Het maakt angstig maar tegelijkertijd juist ook sterk om zich open te stellen en haar werk te maken en te exposeren. Wow, dank voor je openheid Monica! |
Bekijk meer foto's uit deze brief
|
|
Brief maaktster: Els de Niet
Brief thema: Winterdip Els: Een winterdip. Ik heb er altijd last van in de winter. Net als de natuur ga ik ook ondergronds en is er gewroet in heden, verleden en toekomst. Melancholie, heimwee en de grote vragen van het leven schieten onvermijdelijk door mij heen. Ik was benieuwd hoe mijn zusters daarop zouden reageren en ik ben verrast door de brieven die ik kreeg. Esther maakte een mooi boekje: Het Mysterie van het ongrijpbare en vertelde over een gestorven vriend en de onmogelijkheid om dat te doorgronden. Monica verraste mij met prachtig beelden over de Mens in al haar facetten en de troost die ( schijnbare) tegenstellingen uiteindelijk bieden. Marike maakte voor mij een Troostengel en schreef hoe voor haar het belangrijkste is om de buigen voor het grote Mysterie. Salome inspireerde mij steeds door haar bijzondere, ondoorgrondelijke brieven waar het mysterie altijd in verweven zat. Abby schrijft dat, naarmate ze ouder wordt en meer weet, ze tot de conclusie komt dat ze eigenlijk steeds minder weet en zo beleef ik het ook. Ze maakte een prachtig gelaagde map over keuzes maken en het gebrek aan controle daarover. Lianne herkende de winterdip en schreef er 2 mooie gedichten over. Rike maakte een prachtig doosje met daarin een eenling in een bos, iemand die misschien bang en ook nieuwsgierig is. Kortom lieve zusters, hartelijk dank voor jullie bijdragen die verrassend en inspirerend zijn. |
Bekijk meer foto's uit deze brief
|
|
Brief maakster: Ingrid Korenromp
Brief thema: Hoe zie jij jouw plek in de natuur? Hoe zou je dat willen verbeelden? Ingrid: Het thema kwam naar aanleiding van het boek Op zoek naar de moederboom (Suzanne Simard) waardoor ik na het lezen alles om me heen anders zag en ik mijn zusters vroeg hoe ze hun plek in de natuur zouden verbeelden. Bijna een jaar later ontving ik per post een prachtig gedecoreerde doos: boekenpostzegels, botanische bloementekeningen, afdrukken van planten, een vis met het woord mycorrhiza (een woord dat ik leerde uit het bovengenoemde boek). Monique: ronde vormen, beweging en centraal een vrouw in lotushouding. Achterop lees ik: “Pas als de puzzel klopt ben ik mezelf”. Ik ontvang het als een uitnodiging mijn zuster beter te leren kennen. Ik draai tot haar puzzel past. Wat een goed-doordacht en fijnzinnig beeld weet ze te scheppen. Harmonie is een woord dat na een tijdje kijken bij me opkomt. Ilse: kwetsbaar ingepakt. Teder bijna. Een beeld, zo fijntjes, zo gevoelig. Met de materialen die mij ook het meest ter harte gaan: potlood, transparante aquarel. Ik zie ‘haar’ ingebed in wortels, in liefde. Een fijnzinnig beeld met piepkleine details die het geheel compleet maken en daardoor onmisbaar zijn. Floortje: “Och Floortje toch!” dacht ik bij het zien van haar ‘muzikale postkaart’ zoals ze het zelf noemt. De fijnmazig geborduurde sterrennacht past precies bij het borduurproject dat ik zelf afgelopen weken heb gedaan. Waarschijnlijk heeft ze (net als ik) meerdere malen moet uithalen: wat een werk! Ook was ik getroffen door het gehaakte bloemetje en vooral door de quote: “The earth has music for those who listen.” Nynke: diep doordacht… alle aspecten van mijn eigen gedachten van het afgelopen jaar lees ik als een wonder terug in haar (lange) brief. Wat kan een beeld daaraan nog toevoegen? Veel! Alles. De kleurrijke leporella getuigt daarvan: de nerven van het blad die uitmonden in sterrenstof, die zich verbinden tot netwerken, wortels misschien, die zich vormen tot een mensbeeld en haar gedachten die reiken tot de sterren in hun creatieve pracht. Manon: subtiel, fijngevoelig. De plantafdrukken, de mycorrhiza-sliert, de woorden; en dat alles verpakt in een evenzo verfijnd omhulsel. Alles in harmonie. Licht. Het maakt me zo dankbaar en blij. Anna: donkere nacht, een huisje licht op. Als ik goed kijk, ontdek ik de silhouetten van bomen. Ze lijken tot me te spreken. In het prachtige miniboekje lees ik wat ze me ‘altijd en onvoorwaardelijk’ te zeggen hebben: “Het is oké.” Marlinda: haar eigen thema (roots) raakte aan dat van mij. Die verbinding maakte dat de woorden op de labeltjes van het handgeschepte moerbeiboompapier mij extra troffen. De losse eindjes van de touwtjes die eraan vastgemaakt zijn, geven me de ruimte ze op mijn manier aan elkaar te verbinden (of niet). Ook uit haar brief spreekt hoop en kracht. Ik herhaal in mezelf de woorden van het gedicht die precies op het goede moment kwamen: “de aarde leert me haar lessen, heelt mijn wonden, geeft me haar schatten en geef ik weer terug”. De aarde in het kleine glazen flesje houdt deze woorden bij mij wakker. Ik ben door alle kunstwerken zo geroerd, ben zo dankbaar, ook met de verbinding met mijn gelijkgestemde zusters in deze cirkel, want die … (zoals Manon in de app schreef) “die verbinding gaat nooit meer weg” |
|
